Orkiszowe stromboli, czyli wytrawna rolada i "Nic nie trwa wiecznie"

Drożdżowe rolady czy włoskie stromboli z różnymi dodatkami w środku to pomysł na gotową kanapkę do pracy następnego dnia, a jednocześnie świetny sposób na wyczyszczenie lodówki z różnych resztek. Piekłam ją z mąk orkiszowych, które ostatnio są podstawą moich wypieków.

Składniki:

Ciasto

42 g świeżych drożdży
pół łyżeczki cukru
300 g jasnej mąki orkiszowej
200 g razowej mąki orkiszowej
łyżeczka soli
ok. 350 ml ciepłej wody
4-5 łyżek dobrej oliwy

Dodatki
salami
polędwica lub szynka
ser dojrzewający np. grana padano
dwie garści rozmrożonej fasolki szparagowej
łyżeczek suszonego majeranku
czosnek granulowany
jajko
łyżka sezamu

1. Drożdże rozpuścić w 100 ml ciepłej wody. Dodać do nich cukier i wymieszać. Odstawić.
2. W misce wymieszać mąki z solą.
3. Dodać do mąki drożdże, gdy te zaczną rosnąć.
4. Wymieszać łyżką, dodając stopniowo wodę (na początek ok. 100 ml). Odczekać ok. 2 minut.
5. Zacząć wyrabiać ciasto ręką, dolewając ok. 2 łyżek oliwy i ewentualnie dolewając wodę.
6. Gdy ciasto osiągnie jednolitą konsystencję, polać je resztą oliwy, uformować w kulę i zostawić pod przykryciem (pod wilgotną ściereczką) do wyrośnięcia.
7. Wyrastanie zajmie ok. pół godziny. Po tym czasie rozwałkować ciasto na kształt prostokąta o grubości ok. 5-7 mm.
8. Ciasto posypać suszonym majerankiem i czosnkiem. 
9. Na placku ułożyć plastry salami, wędliny, sera i fasolki (patrz zdjęcie obok).
10. Zwinąć całość w ścisłą roladę, podwijając końce pod spód. Ułożyć na złączeniu ciasta i odstawić na kwadrans do ponownego wyrośnięcia.
11. Posmarować wierzch rolady rozbełtanym jajkiem i posypać sezamem.
12. Piec w temp. 190 stopni 45-50 minut.

Na książkę "Nic nie trwa wiecznie" Sidneya Sheldona natknęłam się przez przypadek poszukując książki Maureen Lee o tym samym tytule. Książka Sheldona miała bardzo dobre opinie, więc postanowiłam ją przeczytać.

Wczoraj otworzyłam ją przez przypadek (znów), bo zaplanowałam inną lekturę na weekend. I jak otworzyłam, tak doczytałam do końca, bo książka bardzo wciąga.

Trzy świeżo upieczone lekarki (Paige, Kat i Honey) poznają się w okręgowym szpitalu w San Francisco i postanawiają razem wynajmować apartament. Rzadko mają możliwość spotkania się i porozmawiania, bo praca w szpitalu jest wycieńczająca, a długie (nawet 36-godzinne) dyżury męczące.
Każda z kobiet ma za sobą osobiste kłopoty, które wpłynęły na podjęcie studiów medycznych. Trafiają do szpitala, gdzie lekarzami są mężczyźni, a kobiety pełnią role pielęgniarek. Stąd muszą przewalczyć dotychczasowe stanowisko kolegów i koleżanek. Mają dobre układy z dyrektorem szpitala, choć ten nie należy do pobłażliwych pracodawców. Mimo wszystko ma do nich szacunek i wpaja zasady panujące w szpitalu (szczególnie solidarność koleżeńską).

Książka rozpoczyna się od procesu Paige, która zostaje oskarżona o zabójstwo pacjenta. Wszystko wydaje się świadczyć przeciw niej: motyw (milion dolarów w spadku), wcześniejsze planowanie drogiej wycieczki do Europy, opinie i podsłuchane rozmowy kolegów i uprzedzenia pielęgniarek. Czy jej obrońcy uda się przekonać sąd, że dokonując eutanazji, Paige kierowała się litością w stosunku do śmiertelnie chorego? Czytelnik dowie się tego dopiero po przeczytaniu wcześniejszej historii.

Jak pisałam wcześniej, książka mnie niesamowicie wciągnęła, choć nie znam się na sztuce lekarskiej, a autor sporo o niej pisze. Interesujące są pobudki bohaterów do walczenia o życie swoich pacjentów i godzenia własnych interesów.
Z przyjemnością przeczytam inne powieści tego autora.

dowolny