Przyroda szaleje i "Francuskie zlecenie"

Tegoroczna wiosna rozpieszcza nas wysokimi temperaturami. Mam wrażenie, że przyroda totalnie oszalała, jakby chciała nadrobić stracony czas z 2017 roku. Nie pamiętam, by zdarzyło się w kwietniu, że grusze i wiśnie zakończyły kwitnienie. Mam ogród w dość chłodnym i kapryśnym miejscu, więc rośliny zazwyczaj rozwijają się z kilkudniowym opóźnieniem w stosunku do tych samych roślin w okolicy. Ale w tym roku mnie zwyczajnie zadziwiają począwszy od sadzonek, które przygotowywałam przed Wielkanocą przez rośliny zdobne po drzewka owocowe. Przeszła mi też alergia, która dopadła mnie wcześniej niż zwykle i z niezwykłym nasileniem. Zresztą zobaczcie sami, jak wyglądają tegoroczne rośliny pod koniec kwietnia.

Fiołek,

konwalia i

bez od teraz kojarzyć mi się będą nie tylko z majem.

Funkie już mocno wyrośnięte.

Mahonię -jak zawsze - chętnie odwiedzają pszczoły.

Pąki peonii goszczą mnóstwo mrówek.

Moje rododendrony wciąż w pąkach, więc wciąż nie wiem, czy przetrwały zimę.

Tydzień temu byłam w Wałbrzychu. Tamtejsze rododendrony zawsze są wybujałe i niezwykle cieszą oko, nawet jeśli pąki dopiero zaczynają pękać.

Najstarszy krzew pigwowca pyszni się w całej okazałości.

Udało mi się jeszcze uchwycić kwiat sasanki

i ostatnich w tym roku tulipanów.

Świetnie mają się zawilce wielkokwiatowe, które co roku niesamowicie się panoszą i zajmują coraz większy obszar.

W okolicy mniszek lekarski zupełnie oszalał. Są go całe połacie i mam ochotę na zrobić syrop mniszkowy, jeśli czas pozwoli.

Rozochocona piękną pogodą i sporymi sadzonkami kwiatów jednorocznych, postanowiłam wsadzić je do gruntu, mimo że do ziemnych ogrodników jeszcze 2 tygodnie.

Dawno nie czytałam niczego autorstwa Anny J. Szepielak, którą kiedyś uwielbiałam. Postanowiłam sięgnąć po Jej debiut - "Francuskie zlecenie".

Dzięki małemu przekrętowi koleżanki i kobiecej wrażliwości Ewa zyskuje intratne zlecenie wykonania fotografii ekskluzywnej kwiaciarni i posiadłości w malowniczej Prowansji.
Na miejscu okazuje się, że posiadłością zarządzają kobiety z niektórych tylko pokoleń, a mężczyznom przypada w udziale prowadzenie winnicy.
Konstancja, najstarsza w rodzie, właśnie przekazuje posiadłość wnuczce, ale nie bardzo podobają się jej zmiany, które chcą wprowadzić młodzi. Przyzwyczaiła się do pewnego schematu życia, więc trudno jej pogodzić się z planami młodszych od siebie. W dodatku wciąż żyje wspomnieniami, w które wplątuje się Ewa.

Książkę czyta się bardzo przyjemnie, zwłaszcza gdy na dworze panuje aura podobna do tej opisanej przez autorkę. Jak na książkę, której akcja rozgrywa się w Prowansji zabrakło mi opisów jedzenia. Autorka wymienia potrawy (posiłki kilkudaniowe), ale brak mi bardziej szczegółowych informacji o tym, jak wyglądały, jak były przyrządzone i doprawione oraz o wrażeniach smakowych.
Sama fabuła jest dość wartka. Bardzo się cieszę z wplecenia w nią przeszłości, by czytelniczka mogła lepiej zrozumieć i poznać Konstancję oraz całą rodzinę. Trochę gubiłam się w wielości imion, ale dzięki wyrazistości postaci i charakterystycznemu językowi udawało mi się szybko rozpoznawać, kto zacz.
Kibicuję bardzo Aleksowi, by udało mu się dopiąć swego i zrealizować marzenia wbrew zdaniu prababci.

Swoim spotkaniem z cykadami Ewa przypomniała mi moje wrażenia, gdy pierwszy raz usłyszałam je w Awinionie. Owady również nie wzbudziły mojej sympatii, nie tylko ze względu na wydawany bardzo głośny dźwięk 😉
Bardzo udany debiut. Polecam! A sama chyba za chwilę sięgnę po kolejną część, czyli "Francuski klejnot".

35/2018 (368 str.)

wiosna

u Darii

słowo

wiosna/zielony