Kurczak madras tandoori i "Siostry"

Dostałam ostatnio bardzo ciekawą w smaku przyprawę madras tandoori i postanowiłam wykorzystać ją, przygotowując kurczaka. Bardzo zależało mi, by zrobić danie, w którym smak i zapach tej przyprawy będą wiodły prym. Idealnie do tego nadaje się pierś kurczaka i moja ulubiona kasza jaglana :) Bardzo żałuję, że nie znam składu tej przyprawy (dostałam trochę z wielkiej torby przywiezionej z Mauritiusa). Na pewno nie ma w niej kuminu, za którym - delikatnie pisząc - nie przepadam. Wydaje mi się, że zawiera sporo tamaryndowca. Ale co jeszcze? Trudno rozstrzygnąć.

Składniki:
200 ml kaszy jaglanej
podwójna pierś kurczaka
łyżeczka + pół łyżeczki przyprawy madras tandoori
mała cebula
2 ząbki czosnku
100 ml sosu sojowego
pieprz czarny
łyżka oleju do smażenia

1. Pierś kurczaka pokroić w kostkę. Posypać łyżeczką przyprawy i mielonym pieprzem. Polać olejem i sosem sojowym. Wymieszać i odstawić na kilka godzin.
2. Kaszę jaglaną wypłukać w kilku wodach, przecierając ziarna między palcami.
3. Do kaszy dodać pół łyżeczki przyprawy madras tandoori.
4. Zalać kaszę 400 ml wody i ugotować (gdy woda zawrze, odchylić pokrywkę i zmniejszyć ogień; trzymać na palniku do wyparowania/wchłonięcia wody; palnik wyłączyć, a kaszę przykryć pokrywką).
5. Na rozgrzaną patelnię przełożyć zamarynowaną pierś kurczaka. Smażyć.
6. Cebulę i czosnek pokroić na drobno. Dodać do kurczaka.
7. Wymieszać i smażyć, aż cebula się zeszkli (a nie przypali).
8. Wlać na patelnię ok. 100 ml wody i dusić całość pod przykryciem.
9. Wykładać na talerze kaszę, a na nią wykładać kawałki kurczaka z odrobiną sosu z duszenia.

Podawać z chutneyem ( u mnie z chutneyem z dyni i śliwek) lub surówką.

-----
Podobne:

Kukurydziane kawałki kurczaka

Kurczak tikka masala

Kasztanowo-szafranowa potrawka

"Siostry. Kresy, zsyłka, wielki świat" Agnieszki Lewandowskiej-Kąkol to książka, która mnie niezwykle wciągnęła, a jej lektura sprawiła dużą przyjemność, choć treść do przyjemnych nie należy.
Jak można się zorientować po tytule i okładce, akcja ciągnie się latami - od przełomu lat 1939/1940 do późnych lat siedemdziesiątych. Kilka dni po aresztowaniu ojca tytułowe siostry: Barbara, Ludmiła i Helena (są nastolatkami) razem z matką zostają zesłane z Wilna do ciężkiej pracy w Kazachstanie. Cieszą się, że każda z nich może pracować i dzięki temu mają zabezpieczony byt. Wkrótce jednak matka umiera z wycieńczenia. Po amnestii w 1941 roku Ludka i Hela postanawiają przyłączyć się do tworzonej armii gen. Andersa. Barbara postanawia zostać i związać się z ukochanym (rosyjskim żołnierzem). Po ślubie osiadają w Wołgogradzie, gdzie przychodzi na świat ich szóstka dzieci. Życie jej nie rozpieszcza.
Ludka i Hela też wkrótce tracą kontakt ze sobą. Po sporych perypetiach i po przekroczeniu wielu granic Helena dociera do Kanady, dokąd ściąga Ludmiłę przebywającą w Afryce. Każda z nich układa sobie życie w Kanadzie po swojemu. Niespokojny duch Heli wciąż szuka wrażeń i dzięki kuzynce mieszkającej w Warszawie udaje się jej nawiązać kontakt z Barbarą. Po 30 latach postanawiają się spotkać. Barbara wybiera się w długą, żmudną i pełną wspomnień podróż pociągami do Warszawy. Helena udaje się w to samo miejsce samolotem.
Książka należy raczej do smutnych i poruszających, ale nie jest ckliwa. Powstała jako opis prawdziwych wydarzeń i autentycznych życiorysów. Dla mnie to kolejna lektura o Polakach zesłanych do Kazachstanu, ale muszę przyznać, że ta książka najlepiej opisuje tamtejsze życie, zręcznie wpisując w to historię tworzenia armii Andersa.

To jedna z lepszych polskich książek ostatnich lat. Zdecydowanie polecam!

Wyzwanie czytelnicze z hasłem