"Gwiazdka z nieba" Katarzyny Michalak

Dawno nie czytałam niczego spod pióra Katarzyny Michalak. A w biblioteczce czekają trzy tomy mazurskiej serii tej pisarki. Urlop zatem zaczęłam od "Gwiazdki z nieba" 😊

26-letni Nataniel Domaradzki kilka lat temu uległ poważnemu wypadkowi, którego skutkiem jest utykanie  na jedną nogę. Ostatnio zmarła mu mama i tak go to złamało, że zrezygnował z walki o mieszkanie i postanowił wyruszyć przed siebie.

Droga zaprowadziła go na Mazury, do wsi Senna, a konkretnie do zniszczonej chaty na odludziu.

A tu znalazła go Marta, podająca się za krawcową kobieta w wieku mamy Nataniela. Przygarnia go chwilowo do swojego dworu, w którym pojawia się wkrótce Mateusz, leśny człowiek, który również lubi odosobnienie, ale nie gardzi posiłkami u swojej przyjaciółki.

Los połączył tych troje i sprawił, że Natanielowi znów zachciało się żyć, pomimo długów i kalectwa.

Przyznaję, że książka mnie urzekła podobnie do "Poczekajki". Choć "Gwiazdka z nieba" jest dość smutna. Czytelnika podbudowuje natomiast niesamowita przyjaźń Mateusza i Marty, a wkrótce również Nataniela. Ta trójka trzyma się razem mimo wielu niedogodności losu, mimo niespełnionych nadziei, mimo pojawienia się osób, które mocno namieszają w uporządkowanym życiu Nataniela, Marty i Mateusza. To przyjaźń, która pozwala na powiedzenie sobie nawzajem bolesnej prawdy, ale w razie potrzeby sprawiająca, że ta trójka staje się dla siebie wsparciem i pomocą w najcięższych chwilach.

Przyznaję, że przygniatały mnie kolejne nieszczęścia spadające na Nataniela. Miałam wrażenie, że jest już ich za dużo. A poza tym dziwiłam się jego naiwności. Z jednej strony wydawał się silnym mężczyzną, a z drugiej - te klapki na oczach naprawdę denerwowały. Ale wtedy pojawiała się postać Mateusza, ciepłego i mądrego człowieka kochającego ludzi, zwierzęta i las.

/2025 (304 str.)