Polędwiczka w cydrze i "Miód na serce"

Po Świętach mam niesamowitą ochotę na mięso, więc dziś zaserwowałam polędwiczkę wieprzową marynowaną w cydrze i duszoną z jabłkami. Danie jest pachnące i pyszne, a polędwiczka krucha i ładnie się rozwarstwia. Tak przygotowane mięso idealnie pasuje do kaszy gryczanej gotowanej na sypko.

Składniki (na 3 porcje):

polędwiczka wieprzowa
łyżka suszonego majeranku
pieprz
2 jabłka
szklanka cydru
olej do smażenia
sól morska

1. Polędwiczkę oczyścić. Podzielić na 3 części.
2. Mięso polać łyżką oliwy, oprószyć majerankiem i świeżo mielonym pieprzem.
3. Mięso włożyć do miski z cydrem. Przykryć całość folią spożywczą i wstawić na kilka godzin do lodówki.
4. Na patelni rozgrzać łyżkę oleju i obsmażyć na nim na złoty kolor odsączone kawałki polędwiczki.
5. Jabłka obrać i podzielić na cząstki (każde kroiłam na 12 części). Dorzucić do polędwiczki.
6. Na patelnię wlać cydr, w którym marynowało się mięso.
7. Zmniejszyć moc palnika i dusić całość ok. kwadransa (tak długo, jak długo gotuje się kasza gryczana) bez przykrycia.
8. Kawałki polędwiczek pokroić na plastry grubości ok. 1 cm i podawać np. z kaszą gryczaną i jabłkami z patelni. Posypać solą morską.

"Miód na serce" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Edyty Świętek. Myślę, że nie ostatnie.

Ciaputek od najmłodszych lat był wyręczany przez matkę i wyrósł na kiepski materiał na męża. A jednak Agnieszka zagięła na niego parol i doprowadziła do ślubu. Niefortunny bieg zdarzeń doprowadził do tego, że Ciaputek został sam z malutką córeczką. Z pomocą matki i wujka Google mężczyzna z życiowego nieudacznika zmienił się w zaradnego ojca.
Po sześciu latach pod wpływem rezolutnej córeczki zaczyna myśleć o znalezieniu sobie żony i matki dla Iwonki. Dziewczynka mocno mu w tym pomaga ;)
Na myśl o znalezieniu swojej połówki wpada długoletnia singielka Elwira, właścicielka kilku "sierściuchów" i filigranowa pani doktor po pewnym wypadku wychowywana przez babcię Hannę. Ma rzadki kontakt z mężczyznami, więc wybór też niewielki, ale desperacja coraz większa.

Główni bohaterowie jakoś niespecjalnie zrobili na mnie wrażenie, ale zauroczyły mnie Iwonka i babcia Hanna, nawet mimo rosyjskich wulgaryzmów.
Przyznaję, że autorce udało się zaskoczyć rozwiązaniem zagadki, kim jest Ciaputek i jak się naprawdę nazywa. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy.

Książka jest przyjemnym czytadłem-komedią. W szybki sposób poprawia humor i zapewnia relaks. Napisana jest żartobliwym językiem. Bywało, że zaśmiewałam się przy niej do łez.
Styl komediowy w pewnym momencie zmienia się w tragedię Elwiry, gdy stopniowo poznaje się skutki wypadku (choć tu niespodzianki nie było, można się było domyśleć dużo wcześniej).

30/2018 (320 str.)

u Darii

słowo

wiosna/zielony

wiosna