Karaś z patelni i "Jeździec miedziany"

No i stało się - od kilkunastu godzin mamy jesień! Z tej okazji proponuję aromatyczne danie z karasia, smacznej ryby słodkowodnej z rodziny karpiowatych. A do niej pomidory na pożegnanie lata. Uwielbiam ryby, nawet słodkowodne, mimo że mają sporo ości i trzeba się trochę natrudzić przy ich wyjmowaniu podczas jedzenia.

Składniki:


oprawiony karaś (u mnie z płetwą ogonową, bo ją uwielbiam po przysmażeniu)
sól
pieprz świeżo mielony
czosnek suszony
olej do smażenia

1. Rano posypać rybę z wierzchu i od środka przyprawami.
2. Przykryć folią spożywczą i wstawić do lodówki na kilka godzin.
3.  Na patelni rozgrzać olej i smażyć rybę po obu pod przykryciem do zrumienia i przysmażenia skóry.
4. Podawać usmażoną i gorącą rybę np. z salsą lub sałatką pomidorową.

-----
Podobne:

Karp pieczony

Pstrąg pieczony na ziołowym ruszcie

Leszcz w pomarańczach

Nie wiem dlaczego, ale do tej pory nie przeczytałam ani jednej książki Paulliny Simons.  Znajome od kilku lat zachwycają się jej powieściami, a mnie jakoś nie było po drodze z nią. Jedną z książek, które mi polecały, była trylogia "Tatiana i Aleksander".
Tom pierwszy tej trylogii nosi tytuł "Jeździec miedziany" (tytuł zaczerpnięty z poematu Puszkina nie jest tu przypadkowy). Akcja rozpoczyna się w roku 1941 w Leningradzie, w momencie zerwania przez Niemców paktu o nieagresji i ich ataku na Związek Radziecki. Wysłana na zakupy 17-letnia Tatiana poznaje żołnierza Armii Czerwonej, Aleksandra Biełowa. Z czasem mężczyzna przychodzi pod zakład zbrojeniowy, w którym pracuje Tania, by spędzić z nią czas i odprowadzić do domu po pracy. Szybko okazuje się, że Aleksander jest znajomym Daszy, siostry Tani. Dasza jest w nim zakochana, a Aleksander ze względu na swojego znajomego Dmitrija, udaje odwzajemnienie tego uczucia.
Oprócz wątku miłosnego tej powieści, ważna jest również historia bardzo zgrabnie i nie nachalnie wpleciona w akcję książki. Opis panującego w oblężonym przez Niemców Leningradzie jest niezwykle realistyczny. Do tego dochodzi jesienno-zimowe zimno, problem z bieżącą wodą, choroby związane z niedożywieniem i brakiem witamin, brak sił i ochoty na cokolwiek (nawet na opłakiwanie bliskich zmarłych), a wreszcie obraz śmierci nieodłącznie związany z brakiem dostaw jedzenia i stale zmniejszanych racji żywnościowych. To bardziej przerażający obraz w tej powieści niż systematyczne bombardowanie miasta.
Książkę czytałam dość zachłannie, choć nie da się ukryć, że do łatwych i przyjemnych nie należy. Muszę trochę odetchnąć, nim sięgnę po następny tom. Bo że sięgnę, to pewne :)

kreseczki i ogoneczki