Roladki drobiowe z kasztanami i "Pocztówki znad krawędzi"

Pozazdrościłam Francuzom ich kurczaka z kasztanami i postanowiłam zrobić danie inspirowane ich kuchnią. Na kasztany z mojej prywatnej uprawy przyjdzie czekać jeszcze wiele lat, jeśli w ogóle zaowocują. Na szczęście zawsze mogę liczyć na asortyment w moim ulubionym sklepie 😀 Roladki są bardzo smaczne i soczyste. A jeśli dodatkowo podacie je z soczystą surówką, poczujecie niebo w gębie 😇

Składniki (na 4 porcje):


podwójna pierś kurczaka
ok. 12 upieczonych i obranych kasztanów jadalnych  (tutaj o tym, jak piec kasztany)
zioła prowansalskie
sól
pieprz
olej do smażenia

1. Piersi kurczaka opłukać, osuszyć ręcznikiem papierowym i oczyścić.
2. Każdą pierś przekroić w poprzek na dwie części.
3. Każdą część roztłuc młotkiem na zgrabny najlepiej prostokątny kawałek.
4. Posypać z jednej strony solą, pieprzem i ziołami prowansalskimi. Odłożyć na godzinkę do lodówki, osłaniając folią spożywczą.
5. Na oprószonej przyprawami stronie układać kawałki kasztanów, zwilżyć je leciutko (!) olejem i zwijać w roladki. Można zabezpieczyć je wykałaczkami, by roladki nie rozwijały się podczas smażenia.
6. Roladki oprószyć z zewnątrz solą i pieprzem.
7. Smażyć z różnych stron na rozgrzanym oleju.
8. Roladki podawać polane sosem ze smażenia np. na surówce z jabłka i selera naciowego.

W mijającym tygodniu w mediach głośno było o śmierci Carrie Fisher, a dzień później jej matki Debbie Reynolds, znanej m.in. z "Deszczowej piosenki", gdzie podkładała głos pod gwiazdę kina niemego, gdy przyszedł czas na filmy dźwiękowe. I naszło mnie na przeczytanie "Pocztówek znad krawędzi" Carrie Fisher.
Książka należy do gatunku pozycji autobiograficznych. Opowiada o prawie 3-letniej historii drugorzędnej 30-letniej aktorki Suzanne Vale w latach 80-tych poprzedniego wieku. Pierwsze prawie 90 stron to opisane w formie dziennika wrażenia z 30-dniowego pobytu Suzanne w klinice uzależnień przeplatane emocjami Alexa, który podkochiwał się w Suzanne i chciał napisać scenariusz do filmu, w którym Suzanne miałaby zagrać główną rolę i który opowiadałby o terapii uzależnień.
Suzanne trafiła do kliniki po przedawkowaniu narkotyków, ale była też uzależniona od leków i alkoholu. Ta część mnie po prostu zmroziła, bo nie zdawałam sobie sprawy z tego, co ludzie mogą sobie aplikować, by poczuć się lepiej i jak bardzo ulegają nałogowi.
Czytelnik ma wrażenie, że do Suzanne dociera, że jest w bardzo ciężkim stanie, bo jako jedyna w klinice miała płukanie żołądka. W przeciwieństwie do Alexa, który wciąż uważa, że nie jest uzależniony i potrafi się kontrolować. Tymczasem znika na dzień i zostaje przywieziony na oddział po nafaszerowaniu się różnymi lekami i narkotykami.

Druga część książki jest formą powieści. Z rozmów z przyjaciółkami dowiadujemy się o nieszczęśliwym romansie Suzanne z reżyserem lub producentem filmowym. Czytamy o jej tęsknocie za posiadaniem dziecka, o syndromie hollywoodzkiego przerażenia przyjęciem, o chęci związania się z kimś, by nie chadzać na bankiety w Hollywood samotnie, o przesadnym dbaniu o sylwetkę i cerę, o jej zażenowaniu na planach filmowych, gdy musi się poddać badaniom na obecność narkotyków, ale też o tym, że ludzie nie wiedzą, jak się zachować w stosunku do niej i dowiaduje się o tym, że próby nie idą po myśli reżysera czy kierownika produkcji, od osób trzecich.

Na podstawie książki został nakręcony film pod tym samym tytułem z Meryl Streep w roli Suzanne i Shirley MacLaine w roli jej matki. Filmu nie oglądałam, ale skoro występuje w nim matka, to znaczy, że film nie oddaje treści książki, bo o matce Carrie Fisher pisze w kilku tylko miejscach i to niewiele. Znacznie ważniejszą rolę w książce odgrywa babcia, która tłumaczy wnuczce różnice pokoleniowe związane z odpowiedzialnością za podjęte decyzje, np. związane ze związkami i małżeństwami. I to o filmie (a nie o książce, na którą się powoływali) mówili w ubiegłym tygodniu radiowcy, bo w książce nie ma ani słowa o tym, dlaczego Fisher nie odzywała się do Debbie Reynolds przez 10 lat.

Książka nie należy do łatwych i przyjemnych lektur, ale od czasu do czasu przyda się przeczytać o tym, czego nie usłyszymy w mediach na temat życia w Hollywood.

Książkę dodaję do ubiegłorocznych edycji wyzwań czytelniczych (wczoraj nie zdążyłam o niej napisać).

X, XI, XII