Ekspresowe chili con carne z fasolą i "Wspomnienia w kolorze sepii"

Do tej pory jadłam chili con carne wykonane przez innych. I nadeszła pora na zrobienie tego amerykańskiego dania w mojej kuchni 😊 To szybkie, jednogarnkowe, smaczne i niezwykle aromatyczne danie. Do jego doprawiania używa się kminu rzymskiego, za którym ja nie przepadam i użyłam innych przypraw. Dodałam też zioło, które zwykle towarzyszy fasoli w moich daniach.

Składniki (na 2-3 porcje):

pół kiełbaski chorizo (dla podkręcenia smaku)

250 g mięsa mielonego (u mnie z indyka)
cebula
słoik przecieru pomidorowego
chili
2 ząbki czosnku
puszka fasoli lub 150 g suchej i wcześniej ugotowanej
pół puszki kukurydzy
łyżeczka nasion kolendry
2 ziarna zielonego kardamonu
2 łyżki słodkiego sosu chili
suszone jalapeno lub płatki chili
sól
pieprz
czubata łyżeczka cząbru

1. Na rozgrzanej patelni podsmażyć chorizo.
2. Cebulę pokroić w kostkę i dorzucić do chorizo. Zeszklić.
3. Na patelnię wrzucić mięso mielone i od razu je rozdrobnić. Podsmażyć na jasny brązowy kolor.
4. Wlać przecier pomidorowy i dorzucić rozdrobnione świeże chili.
5. Nasiona kolendry, kardamon i suszone chili zmielić w moździerzu. Dorzucić na patelnię.
6. Do dania wycisnąć czosnek.
7. Gdy całość zawrze, dorzucić odcedzoną i opłukaną fasolę oraz kukurydzę.
8. Całość pogotować ok. 10 od ponownego zawrzenia.
9. Chili con carne doprawić do smaku solą, pieprzem i słodkim sosem chili.
10. Podawać jako samodzielne danie lub z ryżem. Warto podać chili z kilkoma łyżkami śmietany dla złagodzenia ostrego smaku.

"Wspomnienia w kolorze sepii" Anny J. Szepielak to trzecia przeczytana przeze książka Autorki.

W małym miasteczku w Małopolsce życie upływa niespiesznie i kręci się wokół prób kościelnego chóru oraz imprez organizowanych przez szkołę.
Joanna po rozstaniu z Tomkiem próbuje jakoś ułożyć sobie życie bez niego, a pomagają jej w tym siostra Janina oraz przyjaciółki Marta (główna bohaterka "Młyna nad Czarnym Potokiem") i Ewelina. Kobiety wspierają się nawzajem w różnych wyzwaniach.
Pewnego dnia Joanna wpada na pomysł, że z okazji chrztu siostrzeńca podaruje mu drzewo genealogiczne rodziny. Kłopot w tym, że ojciec oraz dziadkowie Joanny i Janiny już nie żyją. Prezent ma być niespodzianką dla wszystkich, więc Asia nie chce pytać nikogo o wspomnienia. Ale na swoim strychu odnajduje stare dokumenty. Zaciekawia ją brak nazwiska u prababci ze strony mamy i od tej pory koncentruje się na tej gałęzi rodziny. Marta radzi jej, by skorzystała też z zasobów internetu...
Powieść przeplatana jest scenami z życia Joanny we współczesności oraz historią jej przodków od 1903 r. Wątek poszukiwania antenatów kręci się na przemian z zamartwianiem się Asi o pieniądze na rachunki, ze spotkaniami z przyjaciółkami i rodziną oraz niedawno poznanym Filipem "ze snów". Mężczyzna budzi wspomnienia, ale też swego rodzaju niepokój, a jednocześnie przynosi ze sobą szczęście.

Jak to u Autorki bywa całość snuta jest niespiesznie, ale dość nastrojowo.
Książka poprzedzona jest pięknymi słowami ks. Jana Twardowskiego

"I nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości

czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą".

Zacytuję tu jeszcze samą Autorkę:
"Między swoimi zawsze znajdzie się ktoś, kto wyciągnie do człowieka pomocną dłoń – pomyślała nagle. – Po co komu wielki świat, kiedy ma się bliskich, pracę i dach nad głową?”
Te słowa idealnie oddają nastrój książki, w której bliscy i dobrzy ludzie odgrywają najważniejszą rolę.

smacznego!

Przed i po

Wiosna