Zupa pieczarkowa i "Napisz na priv"

Pisałam już o tym, że nie przepadam za zupami, ale zdarza mi się je gotować od czasu do czasu. Na tygodniu naszło mi na wspominki i nabrałam ochoty na zupę w maminym stylu, czyli ze śmietaną. A że wciąż nie przechodzi mi smak na pieczarki, głównym składnikiem były właśnie one.

Składniki:


2 ziemniaki
marchew
pietruszka
kawałek selera
mała cebula lub szalotka 

ok. 5 cm pora
8 pieczarek

gałązka lubczyku
łyżka lub dwie śmietany (18%)
sól
pieprz

olej do smażenia
suszony lubczyk

1. Potrzebną ilość śmietany przełożyć do szklanki. Trzymać w pobliżu kuchenki.
2. Obrać warzywa.
3. Ziemniaki pokroić w kostkę.
4. Do garnka wlać 2 łyżki oleju do smażenia, a gdy się rozgrzeje, wrzucić pokrojone w kostkę marchew, pietruszkę, seler i ziemniaki. Dorzucić kawałek pora i gałązkę lubczyku.
5. Zalać wodą w objętości ok. 1 litra. Doprowadzić do wrzenia.
6. Pieczarki pokroić na drobne kawałki. 
7. Wrzucić je na patelnię z rozgrzanym olejem (2 łyżki) ze szczyptą pieprzu i połową łyżeczki soli. 
8. Grzyby podsmażyć i wrzucić do garnka z gotującymi się warzywami.
9. Na patelnię wlać ok. szklanki wody i zebrać za jej pomocą smak z patelni. Przelać płyn do garnka z zupą.
10. Ponownie doprowadzić zupę do wrzenia i zmniejszyć moc palnika.
11. Obraną cebulę wbić na widelec i piec w płomieniu palnika (dotyczy to szczęśliwców posiadających kuchenki gazowe; ci, którzy jej nie mają, mogą karmelizować cebulę np. za pomocą palnika cukierniczego). Dodać do zupy.
12. Gdy ziemniaki i pieczarki zmiękną, zahartować śmietanę - dodać łyżkę zupy, wymieszać; dodać kolejną łyżkę zupy, wymieszać i jeszcze raz dodać zupę, ale tym razem 2 łyżki, wymieszać.
13. Zahartowaną śmietanę dodać do garnka z zupą.
14. Doprawić do smaku solą i pieprzem. Zagotować.
15. Podawać gorącą zupę posypaną szczyptą lubczyku.

-----
Podobne:

Zupa z pecłonek z zacierkami

Zupa kalafiorowo-grzybowa

Orientalny krem z dyni

Książkę Agnieszki Krawczyk pt. "Napisz na priv" wybrałam ze względu na okładkę (kolejny raz). To kawałek z życia opowiedziany przez Laurę w ciągu kilku lat od urodzenia synka Miłosza. Każdy rozdział kończy się zacytowaniem wymiany głupawych komentarzy na kobiecym forum związanym z ciążą.
W czasie lektury tej książki wciąż zadawałam sobie pytanie "po co ktoś napisał tę książkę?". Sensu nie znalazłam, choć cierpliwie dotrwałam do końca. Łatwo nie było z różnych powodów. Język dość zawiły i całość mocno ironizująca, przez co czytało się trudno. Bohaterka jakaś niemrawa - skończone studia na zachodniej uczelni, dobra znajomość języków obcych i nie potrafi znaleźć pracy Krakowie. Sama nie wie, czego chce. Brak jej charakteru i silnej woli. Gdy przychodzi do rozmowy klasyfikacyjnej, robi wszystko, by odstraszyć potencjalnego pracodawcę.
Wciąż myśli o napisaniu genialnej książki, ale co wymyśli główny wątek, to się okazuje, że ktoś ją ubiegł i napisał bestseller. Zamiast pisać, marnuje czas na przesiadywanie przed telewizorem i oglądanie różnych programów lub siedzenie na różnych forach internetowych.
Przyczepia niepochlebne ksywki spotykanym ludziom. Nawet określenia, których używa, pisząc o swoim synu (Niemol, Potomek, Lajonel Ryczy, Pan Młodszy, Młodzianek, Młodzieniaszek itp.) w bardzo specyficzny sposób wyrażają matczyną miłość. Aż dziwne, że z takim podejściem do ludzi otacza ją sporo przychylnych postaci, które załatwiają jej różne fuchy i płatne zajęcia.
Nie polecam.

Wyzwanie czytelnicze z hasłem